FIJNAART, OF TOCH OOK WEER NIET..... (verslag clubrit 13 mei 2018)
Om half negen vanochtend kijk ik op de groeps-app. Een beetje traditioneel is er al
veel reuring op dit fraaie medium. Helemaal begreep ik dat niet zo. Ik had een
kwartiertje eerder al naar buiten gekeken en met een glimlach geconstateerd dat
het droog was. Waarom dan al die commotie. Misschien komt het door het
voorjaar van 2018. Inderdaad hebben we al te veel ritten moeten afgelasten de
eerste maanden van dit seizoen waardoor leden misschien onzeker geworden zijn?
Maar laat ik als bestuurslid nog maar eens een keertje duidelijk zijn: Ritten worden
nooit afgelast in verband met (kans op) regen! Alleen bij gevaarlijke
omstandigheden, denk daarbij aan ijzel of windkracht 8 of hoger, zal er niet gestart
worden. Voor alleen een beetje regen zullen we dus niet thuisblijven als club. Wat
je individueel beslist is aan jezelf, maar de rit zal gewoon doorgaan!
Bij aankomst op de Boulevard zie ik al dat de opkomst laag is. Bijna een halvering
ten opzichte van vorige week. Toen 38 man aan de start, deze week tel ik er maar
20! Later sluiten Charel Franken (oud lid en papa van) en mijn broer Jan Kees nog
aan. Folke bestuurt de bus en heeft vandaag niet zo heel veel te doen, behalve dan
de zeikerds onder ons terug te brengen telkens weer. Zo zag ik Johan minstens drie
keer langs de weg staan met zijn koersbroek (figuurlijk) op de hielen... Ook had hij
een paar keer last van eenrichtingswegen waar hij als bus niet, en wij als fietsers
wel, in mochten. Maar dat loste hij telkens prima op!
Gisteren was het nog prima zomers weer. Een flink aantal leden heeft toen diverse
routes gereden. Mark en Folke reden in Spa. Mark de 210 kilometer, Folke de 180.
Beiden waren echter 'gewoon' aanwezig, knap hoor! Pakken wanneer je het pakken
kunt is het devies! Maar vandaag tapte het weer uit een ander vaatje. Uiteindelijk
bleef het gelukkig droog maar de zon was niet te zien, de temperatuur leverde
meer dan 10 graden in en de wind was best stevig. Ook waaide hij uit het westen
waardoor we hem voornamelijk van opzij hadden. Desondanks lag het tempo
goed. Aan kopmannen geen gebrek weer, ook deze week niet. Hulde aan de
mannen die als windbrekers zich steeds weer op kop nestelen!!
Door de nieuwe uitrijdroute was in de polder onder Dinteloord een lusje eruit
gehaald. Helaas merkte ritkapitein Jan Hermes de afslag te laat op en werd de
originele lus alsnog genomen, meer dan zes kilometer toevoegend aan de toch al
lange rit van vandaag. Als ritplanner had ik over het hoofd gezien dat het vandaag
ook Moederdag was. Excuses aan alle moeders dat we pas later thuis waren....
Na de passage door Dinteloord waren we even de bus kwijt. Door
eenrichtingsverkeer moest Folke eventjes omrijden. De tijd werd nuttig besteed
aan een plaspauze en een kort overleg hoe we de extra kilometers alsnog konden
wegpoetsen door wat af te snijden. We besloten rechtstreeks naar Stampersgat te
rijden. Daardoor reden we wel over het slecht liggende fietspad naast de
provinciaalse weg ter plaatse. Vanaf nu rijd ik met mijn broer op kop en als de Van-
Dommele-Express richting Roosendaal. De wind blaast lekker vanuit de zij.
Bij Roosendaal slaat Jan Kees af en hebben we een kanshebber bij de A minder.
Eerst volgt nog het stuk naar Nispen, het laatste deel met de wind in de rug en dus
in flinke vaart. Na Nispen draaien we weer wind tegen en is het Sjel die het tempo
strak houdt. Dat blijft hij ook doen na de splitsing bij de A. Ook als Denny is
weggesprongen en als eenling een leuk gat op bouwt. Zijn pa Charel duikt het gat
in maar blijft hopeloos hangen. Dan is al duidelijk dat zijn zoon vooraan een meer
dan stevig tempo blijft aanhouden. Op weg naar de camping is het wachten op de
reactie vanuit de groep. Die komt uiteindelijk van Johan, gevolgd door Arjan en
Charl. De daarachter rijdende Ludo en Frenk laten nu snel de kar lopen. Ik moet nu
eventjes goed opletten want drie mannen voor me blokkeren de volledig breedte
van de weg. Maar met een beetje stemverheffing lukt het me snel om een gaatje te
vinden. Ik duik het gat in naar de drie achtervolgers die inmiddels al op een
afstadje voor me volle bak aan gaan met Johan als motor.
Ik heb een hele flinke inspanning nodig om het gat naar de drie mannen voor me
te dichten. Ik heb dan ook eventjes tijd nodig om op adem te komen. In die fase
blijf ik in vierde wiel hangen en pas als mijn hartslag weer normaliseert ga ik
meedraaien. Dan volgt een fase van goede samenwerking en heb ik er alle
vertrouwen in dat we Denny terug gaan pakken. Zijn voorsprong slinkt langzaam
maar gestaag. Maar dan gaat de motor bij ons wat haperen. Eerst Arjan en even
later ook Charl nemen niet meer voluit over. Blijkbaar zitten zij aan hun limiet. Het
duurt soms te lang voor er over genomen wordt. Niet dat we nu opeens langzaam
rijden, integendeel, maar het binnen halen van de vis stagneert wel. Dat is
trouwens zeker ook de verdienste van Denny die in zijn eentje tegen de wind in, die
hier recht van voren komt, gewoon tempo blijft houden. Wat een krachtmens!!
En zo naderen we de Tol. Ik leg me er bij neer dat we Denny niet meer gaan pakken
en besluit om met de focussen op plek twee. Tot twee keer toe probeer ik weg te
springen maar de pure snelheid ontbeert me. De conditie is prima maar de korte
versnelling is duidelijk niet goed genoeg. En dus wordt er in de achtervolgende
groep gesprint om plek twee. Denny is dan al solo over de finish gegleden en
terecht vandaag gewonnen. Johan wordt tweede voor Charl en mijzelf. Even later
volgt Arjan en dan is het wachten op de rest. Daarna rijden we gezamenlijk terug
naar 't Strandhuys voor een heerlijke bak koffie of thee.
Daan